Onderweg, opzij van de kustweg, maak ik halt bij een kerkje. Het is aan de rand van de oprukkende bebouwing gelegen, vlakbij de zee. (Het interieur van het kerkje doet me aan Engeland denken - altijd weer - en daarom stap ik er bij gelegenheid graag eens binnen.)
Het is helder, zonnig winterweer.
Ik negeer het verbod en parkeer de wagen op de oprit van een lege weide; de enige vrije plek.
Als ik de film in m'n fototoestel heb geladen en uit de auto wil stappen valt me de grote, hoge wagen naast me op. Er slaapt een kind in het kinderzitje en een vrouw ligt voorover op het stuur. Het is niet duidelijk of ze slaapt, huilt, ...
Plots kijkt ze opzij.
Het kerkhof ligt netjes, naakt en leeg in de felle winterzon. Er komt een man achter een muurtje vandaan.
Binnen, in het kerkje is het rustig; slechts enkele bezoekers. Tijdens een vorig bezoek werd er vioolmuziek gespeeld en dat was prachtig maar nu is het stil.
Ik sta er wat te dralen, probeer een paar cadrages uit maar druk niet af. Er komen enkele jonge dertigers binnen. Eén vrouw loopt alleen; het is niet duidelijk of ze bij het gezelschap hoort.
En ondanks haar stilte, valt zij op. Ze heeft iets 'verloren' over zich, ze lijkt 'out of place'. Enkele vrouwen die op het punt staan het kerkje te verlaten, kijken haar nog even na.
In de dikke muts van de jonge vrouw steekt een grote vogelveer.
Nadat ze wat onzeker in het rond heeft gekeken - ik kan nauwelijks haar gezicht zien -zoekt ze zich een stoel uit en blijft er roerloos zitten. In een straal zonlicht.
Niet echt origineel maar ik moet aan een engel denken.
Ik ga zelf voorzichtig zitten en maak 2 foto's. De spiegel en de motor van de camera klinken luid maar ze reageert er niet op.
Even later zoekt een van de mannen haar gezelschap.
© Jan Delestinne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten