donderdag 28 mei 2009

de brief

De bril is klaar en ligt op mij te wachten te B.

Eerst nog even langs de huisdokter.

Ik heb een nieuw voorschrift nodig. Toen ik laatst de bijsluiter las van één van de voorgeschreven medicamenten werd daarin gewaarschuwd om product X niet te gebruiken in combinatie met product Y.

Ik gebruik zowel X en Y en ben er dus niet echt gerust in.

De wachtzaal puilt echter uit, het is een regenachtige dag, en de patiënten zitten tot in de gang.

Dan maar terug de auto in en verder naar B.

Arbeiders van de watermaatschappij graven een enorm gat precies vóór de ingang van de brillenwinkel. Je kan er gelukkig niet naast kijken. De mannen beweren dat de winkel geopend is maar blijkbaar ben ik te vroeg; een gesloten deur en er is niemand in de winkel te bespeuren. Kort ommetje door de stad en even snuisteren in een boekenwinkel.

Terug naar de opticien.

De holengravers helpen me over het gat heen maar de mevrouw van de winkel weigert aanvankelijk om de deur te openen. Een discussie tussen haar en de arbeiders over verantwoordelijkheden en het gevaarlijke gat voor de deur. Uiteindelijk geraak ik toch binnen en kan ik de bril passen.

De sympathieke en van oorsprong engelstalige verkoopster is vandaag een stuk minder vriendelijk. Haar gevoel voor humor laat haar in de steek. De krater voor de ingang baart haar zorgen en dit alles is er dan weer de oorzaak van dat ik afgeleid ben en minder aandacht heb voor de bril. Ik zie de bril, zonder bril, dan ook niet echt scherp.

Terug thuis gebruik ik de nieuwe bril om een brief te schrijven. Een brief die in m'n hoofd al geschreven werd. Dé BRIEF.

En deze namiddag werd De Brief gepost...

maandag 25 mei 2009

stilleven

© J.D.

zaterdag 23 mei 2009

ondergronds

© J.D.

dinsdag 19 mei 2009

gordijn

© J.D.

Niet één gordijn maar wel een stuk of acht. Achter elkaar. Wat willen ze afschermen, tegenhouden of onttrekken aan het zicht? Met zoveel gordijnen achter elkaar? Hemels of duivels licht? Het uitzicht? De ramen zitten te hoog. Dichter bij de grond dan; een toegang of een ingang? Iets vreselijk, iets heilig, iets geheim of intiem? Een schaamteloos of shockerend kunstwerk? Een ritueel misschien?

Ondertussen ben ik het per toeval te weten gekomen en kan ik er niet meer naar gissen.

denken

Het was even zoeken. Ik had ergens iets gelezen of gehoord over een denken zonder woorden, een visueel denken. Enkele fragmenten bleven in m'n hoofd rondspoken maar waar had ik het opgepikt?

"There is a kind of visual thinking that goes on, that is without words. (...) not even words in one's head. Most people think, thinking has to do with words (...) but there is a visual thinking that doesn't have that. (...)"

Vroeger heb ik daar nog discussies over gehad...

Uiteindelijk vind ik de bron van het bovenstaande fragment terug in een interview met Stephen Shore.

http://www.youtube.com/watch?v=6m5flmLiEDA

donderdag 14 mei 2009

© J.D.

woensdag 13 mei 2009

stukjes

Een overdenking die nog niet af is.

In de loop van de komende 2 weken moet ik een aantal verstrekkende beslissingen nemen.
Ik dacht eigenlijk over enkele maanden te beschikken waarin ik nog wat zou kunnen wikken en wegen.
Mogelijkheden verkennen en parachutes bekijken.
Niet dus.
Het geeft me een vreemd gevoel.
Ik verwacht nog een aantal antwoorden van bepaalde instanties maar uiteindelijk ben ik er
niet zeker van dat die antwoorden doorslaggevend zullen zijn in verband met mijn beslissing.
Ergens, vanbinnen, is die beslissing al gemaakt...

Gedachten en handelingen; ze slijten in, trekken een spoor.
Het worden bijvoorbeeld gewoontes.
Soms nuttig en zelfs onmisbaar, soms vervelend, hinderlijk of zelfs lelijk in de weg staand.
Waardoor het steeds moeilijker wordt om bijvoorbeeld nieuwe wegen in te slaan, om te veranderen.
De hoefslag in een piste. Het slepen van een piste.

Ik las ooit ergens iets over het denken.
Er zou nu aangetoond zijn dat denkpatronen ook een waarneembaar spoor gaan vormen in de hersenen.
Op de één of andere manier.
Maar dit hoeft natuurlijk niet bewezen te worden; de ervaring van de koppigheid van een patroon zegt voldoende.

Ook spieren hebben een geheugen.
Vingers herinneren zich een akkoord, een vingerzetting, ooit door middel van herhaling en oefenen verworven.
Mijn onderkaak herinnert zich de scheve stand ten opzichte van de bovenkaak, terwijl die positie nu, technisch gezien, niet meer mogelijk is.

Het geheugen van sommige levenloze materialen zoals plastic.
De witte koffie-bekertjes worden gemaakt van platte schijfjes plastic.
Die schijfjes worden uitgeduwd tot beker-vorm.
De kunststof herinnert zich de oorspronkelijke, vlakke vorm en keert in bepaalde omstandigheden (bv. bij verhitting) naar die oer-vorm terug. In het materiaal is dus met andere woorden een spanning aanwezig tussen wat was en wat is.
(hoevér dat geheugen teruggaat is mij niet bekend)
Onderzoekers doen research naar het vermijden van interne spanning in produkten.

Reflexen. Sommige reflexen kunnen in een bepaalde situaties een averechts effect veroorzaken.
Een schrikreactie gaat bij de mens doorgaans samen met een fysieke samentrekking, een 'zich klein maken'.
Denk gewoon nog maar aan een luide knal.
Bij het paardrijden wordt een paard getraind om te reageren op druk; 'wijken voor druk' heet dat dan. Als je 'been geeft' en dus lichtjes druk uitoefent op de flank van het paard (het kan nog subtieler), komt het paard hierdoor in beweging. Het beweegt zich 'weg van de druk'.
De 'natuurlijke', eerste reactie van een ruiter bij schrikken is samentrekken. Daardoor zet hij onbedoeld druk op het paardenlichaam en stimuleert hij de 'natuurlijke' schrikreactie van het paard op de gebeurtenis nog een keer extra: vluchten. De beide reflexen versterken de plotse voorwaardse beweging van het paard. De ruiter dient dus zijn normale reactie onder controle te krijgen en te beheersen...

...





© J.D.

dinsdag 12 mei 2009

dinsdag 5 mei 2009