zondag 29 maart 2009
zaterdag 28 maart 2009
vrijdag 27 maart 2009
donderdag 26 maart 2009
dinsdag 24 maart 2009
zaterdag 21 maart 2009
gordijn
In afwachting van m'n ingescande negatieven - en dus nieuwe foto's, want voorlopig moet ik het zonder echte doka stellen - dit kleine voorval.
B.
Het is prachtig lenteweer en ik loop benieuwd naar binnen.
Aanpassen, acclimatiseren.
Ik laat mijn blik dwalen over de architectuur, de beelden, schilderijen en relieken, de rondkuierende toeristen in de grote kerk.
Het is kort na de middag en rustig-druk.
Er wordt rondgekeken, gepraat op gedempte toon en heel veel gefotografeerd.
Velen met een toeristische reisgids in de hand, soms in de handen op de rug.
Het zonlicht priemt schuin tussen en langs de grote zuilen tot helemaal beneden.
En af en toe onttrekt het licht een onvoorzichtige bezoeker voor heel even aan de zachte schemering. Haren en huid in de zon.
Ergens een klein en vergeten gewaand ritueel gebaar tussen twee mensen. Ik herken het en herinner het me in een fractie van een ogenblik.
Een vrouw wandelt voorbij.
Ze heeft een grote digitale camera bij zich - niets ongewoon.
Maar er zit een kleine lens op het toestel: een standaardlens.
En de vrouw stelt manueel scherp.
Ik raak een beetje geboeid door haar.
Tussen de talloze 'point-and-shoot' camera's en de semi-professionele toestellen voorzien
van zoomlenzen in alle mogelijke afmetingen, is er dus ineens een jonge vrouw die iéts meer de tijd neemt om te kadreren.
En die de keuze maakt waarop en hoe ze focust. Niet voorgeprogrammeerd.
Haar aandacht trekt mijn belangstelling.
Wat verderop richt de vrouw haar toestel op een groot, stoffig gordijn dat in een hoek van 90° tegen de muur staat.
Onder een raam.
Een beetje vreemd en onduidelijk waarom dat gordijn daar hangt en staat.
Over de plooien speelt een royale straal zonlicht.
Ik kijk geamuseerd naar de vrouw en het gordijn.
Plots komt er een man op me af; hij heeft m'n blik opgemerkt en spreekt me ongevraagd aan.
'Soms vraag je je toch af waar mensen foto's van nemen, niet? Een gordijn?!'
Hij is, zo te horen, een nederlandse toerist.
Ik knik nog even bevestigend maar de man is al doorgelopen.
Een week eerder had ik hetzelfde gordijn, met een vergelijkbare lichtinval, gefotografeerd.
Maar ook nu vergeet ik achter het gordijn te kijken.
Ik wacht op m'n scans...
B.
Het is prachtig lenteweer en ik loop benieuwd naar binnen.
Aanpassen, acclimatiseren.
Ik laat mijn blik dwalen over de architectuur, de beelden, schilderijen en relieken, de rondkuierende toeristen in de grote kerk.
Het is kort na de middag en rustig-druk.
Er wordt rondgekeken, gepraat op gedempte toon en heel veel gefotografeerd.
Velen met een toeristische reisgids in de hand, soms in de handen op de rug.
Het zonlicht priemt schuin tussen en langs de grote zuilen tot helemaal beneden.
En af en toe onttrekt het licht een onvoorzichtige bezoeker voor heel even aan de zachte schemering. Haren en huid in de zon.
Ergens een klein en vergeten gewaand ritueel gebaar tussen twee mensen. Ik herken het en herinner het me in een fractie van een ogenblik.
Een vrouw wandelt voorbij.
Ze heeft een grote digitale camera bij zich - niets ongewoon.
Maar er zit een kleine lens op het toestel: een standaardlens.
En de vrouw stelt manueel scherp.
Ik raak een beetje geboeid door haar.
Tussen de talloze 'point-and-shoot' camera's en de semi-professionele toestellen voorzien
van zoomlenzen in alle mogelijke afmetingen, is er dus ineens een jonge vrouw die iéts meer de tijd neemt om te kadreren.
En die de keuze maakt waarop en hoe ze focust. Niet voorgeprogrammeerd.
Haar aandacht trekt mijn belangstelling.
Wat verderop richt de vrouw haar toestel op een groot, stoffig gordijn dat in een hoek van 90° tegen de muur staat.
Onder een raam.
Een beetje vreemd en onduidelijk waarom dat gordijn daar hangt en staat.
Over de plooien speelt een royale straal zonlicht.
Ik kijk geamuseerd naar de vrouw en het gordijn.
Plots komt er een man op me af; hij heeft m'n blik opgemerkt en spreekt me ongevraagd aan.
'Soms vraag je je toch af waar mensen foto's van nemen, niet? Een gordijn?!'
Hij is, zo te horen, een nederlandse toerist.
Ik knik nog even bevestigend maar de man is al doorgelopen.
Een week eerder had ik hetzelfde gordijn, met een vergelijkbare lichtinval, gefotografeerd.
Maar ook nu vergeet ik achter het gordijn te kijken.
Ik wacht op m'n scans...
zaterdag 14 maart 2009
vrijdag 13 maart 2009
dinsdag 10 maart 2009
donderdag 5 maart 2009
maandag 2 maart 2009
2 keer
© Jan Delestinne
Analoge opnames: twee verschillende wandelingen, andere standpunten, ander weer en dus ook ander licht. Dat de onder- en bovenzijde van de 2 foto's schijnbaar in elkaar overgaan heb ik pas hier, bij het plaatsen, opgemerkt.
zondag 1 maart 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)