schoendoos

Het blijft erg spannend en verrassend: het maken van een foto met een camera obscura - in ons geval; een oude schoendoos.

Het voorbereiden van de doos en het monteren van het lichtgevoelige materiaal (bv. fotopapier), de opname en dan de ontwikkeling van het negatief in de doka: allemaal stappen die tijd vergen en die van het fotograferen een intense activiteit maken.

Tot mijn opluchting hadden de jongeren het geduld - en soms véél geduld. Zo werd er bijvoorbeeld spontaan geposeerd voor opnames door vrienden. Poses die, omwille van de lange belichtingstijden, twee minuten en langer volgehouden werden.

Met bijna niets worden er foto's gemaakt. Geen elektronica, geen megapixels, zelfs geen lens. In plaats daarvan: een gewone, stevige schoendoos, fotopapier, een vreemde, roodverlichte donkere kamer en schalen met onsmakelijk ruikende vloeistoffen.
Uiteraard zit er geen zoeker of lcd-schermpje op de doos, kan er ook niet worden scherpgesteld en is er van instellingen of presets geen sprake.
Wél: uitproberen, afwachten en testen, op 'het gevoel' werken en een 'beetje gokken'.
Het plezier om in de doka een beeld op het papier te zien verschijnen - als het goed gaat. Resultaten die fascinerend zijn en soms zelfs verbluffend, ook al werden ze 'blindelings' gemaakt...