Bij deze foto hoort een kleine anekdote.

Ik had m'n fiets aan de kant gezet om een foto van dit enigszins bizar samenraapsel te maken.

Binnen - het raampje in de voordeur stond open -waren stemmen te horen.

Terwijl ik het beeld kadreer en scherpstel, komt er een kind door het kleine raampje gluren.

"Mama, er is een man die foto's maakt" roept het jongetje.

Ik kan net één keer afdrukken vóór de ongeruste moeder in de deuropening verschijnt.

Op haar 'vraag' wat ik aan het doen ben, flap ik er zonder nadenken "ik maak een foto van uw roosje" uit (of "roosjes" - dat weet ik niet meer...) en maak me vervolgens vlug uit de voeten.

Eén of twee dagen later kom ik toevallig weer langs dit huis. Met de auto.

Het valt me in een flits op dat al de rozen zijn weggesnoeid.