Watou

Deze zomer heb ik tijdens een bezoek aan 'Verzamelde Verhalen' te Watou slechts één foto gemaakt.
Ik had verwacht dat de opname hopeloos onderbelicht en/of bewogen zou zijn maar omdat het de laatste foto van het rolletje was, nam ik toch maar het risico.

De naam van de kunstenaar ben ik vergeten te noteren; info is welkom.

Het was overigens niet m'n bedoeling om kunstwerken te fotograferen in Watou. Tenzij het informatieve of documentaire redenen betreft, zie ik geen aanleiding om kunst te fotograferen. Zoals ook monumenten, bezienswaardigheden, (toeristische) attracties en dergelijke, 'op zich' niet interessant zijn om nog eens 'vast te leggen'. (*)

Toch ben ik, afgezien van de kleur, blij met deze éne 'souvenir'...

Ik heb niet de gewoonte om, na de eigenlijke opname, aan een foto te gaan 'sleutelen'. Dat is voor een stuk gewoon 'luiheid' maar heeft anderzijds ook met mijn overtuiging te maken. Voor mij moet het tijdens de opname van het beeld gebeuren. Dat maakt a. het fotograferen spannender en intenser en b. anders zou ik bijvoorbeeld beter gaan tekenen of een schilderij maken (wat eigenlijk mijn "opleiding" is).

Hier vind ik de kleur al iets minder 'aards', koeler en, in dit geval, beter...

In verband met (*) kwam me onlangs, na het neerschrijven van deze bedenking, dit citaat van Märten Kross onder ogen: "...camera should be treated as a pen, it's the photographers choice will he write poems, make notes or just write things down with that pen...".