allons

Vandaag werd ik in het 'Kunstmuseum aan zee' verrast door de video 'Allons travailler' van Franciska Lambrechts. Het museum is onlangs grondig herschikt en dit werk van F. L. had ik er nooit eerder gezien. De klank bij de video is helaas niet optimaal en de verstaanbaarheid van het gesproken woord komt bij momenten erg in de verdrukking. Maar het gebeurt zelden dat ik langer dan 3 minuten mijn aandacht bij een video-installatie kan houden. In een museum of op een tentoonstelling valt er immers meestal veel te zien waardoor er noodzakelijkerwijs keuzes worden gemaakt. Wil ik de hele tentoonstelling zien? Hoeveel tijd of geduld heb ik? In welke mate kan ik me openstellen voor het werk? De (on-)voorspelbaarheid van een artistieke creatie...

Deze video duurt 45 minuten. Zonder onaardig te willen zijn (want o.a. de presentatie van de collectie is er op vooruit gegaan): in vergelijking met dit werk leek de rest van het museum maar een dooie boel. Een van de sterke kanten van deze film is de afwezigheid van 'een vergulde lijst' die bij een kunstwerk hoort. Dit is een levendige, stekelige en frisse video die niet onmiddellijk te 'klasseren' valt omdat het aura van een kunstwerk lijkt te ontbreken. Hierdoor onstaat er een verwarring: wat is dit en wie heeft dit gemaakt? En bovenal: deze video gáát ergens over en doet dat op een ongewone en onvoorspelbare manier en ik werd erdoor geraakt.

Misschien toch ook nog even 'Golden Years' van Daan van Golden vermelden: een reeks 'gevonden', publieke beelden. Voor elk levensjaar koos de (toen) 72-jarige kunstenaar één krantenfoto uit ieder jaar. "Ze vormen een soort verzonken zelfportret omdat ze indirect laten zien waar zijn voorliefde naar uitgaat of wat hem fascineert, maar ze zeggen strikt genomen niets over zijn leven." Een erg boeiende reeks beelden met volop verrassingen die ik bijvoorbeeld ook als oefening heel interessant vind.

Tussen haakjes: de keuze van deze beelden lijkt me net veelbetekenend.