Ik had de keuze: wachten of even een wandeling maken en een bakker zoeken. Ik koos voor het laatste. Vlugger dan ik had verwacht stond ik in het centrum van het stadje. Ik liep door in de richting van het water, in de richting van 'de Barakken' en dus ook van Frankrijk. Een detail dat me opviel: hoe dichter bij Frankrijk, hoe meer kauwgum op het trottoir. En drollen. In de etalages werden de verpakkingen van tabak en sigaretten steeds groter.
Brood bij een bakker waar men gewoon Nederlands praatte. De broodzak is echter ééntalig Frans bedrukt.
Terug naar de garage. Rare blikken. De wagen was nog niet klaar. Sterker; ze waren er nog niet aan begonnen want ze zijn de auto stomweg vergeten. Opnieuw gekozen voor een, deze keer erg korte, wandeling. Onverwacht kwam ik op het kerkhof terecht. Overal stonden er bordjes. Overal aanmaningen om de graven te onderhouden, concessies te verlengen of graven op te ruimen. Het aantal bordjes was niet te tellen. Aanmaningen van 2, 3 jaar oud waar geen reactie op is gekomen. Binnenkort een netjes & opgeruimd kerkhof? Het zou jammer zijn. Het hoort er óók bij; vergeten graven van mensen die niemand meer kent, die niemand nog wil kennen, tekens van 'een vergeten'... en het verval.
Ik bedoel: er wordt al zo veel gecamoufleerd, weggemoffeld en gerestaureerd.
