Ik kan het niet helpen: ik vind dit een heerlijke foto.
Vier meisjes op een bijzondere, zomerse dag langs het water. Drie grote zussen.
Wie het meisje met de eigenwijze, zelfbewuste en enigszins pruilende blik en het
wat verfrommelde bloesje is, heb ik niet meer kunnen achterhalen. Zou het kunnen
dat ze onmiddellijk na het maken van de verplichte foto weg zal rennen (haar linker-
voet staat een klein beetje naar voor en de rechterschouder neigt naar achter) om
verder te lezen? Bijvoorbeeld.
Misschien mocht ze als tegemoetkoming de mooie oorbellen aan.
Bij de drie zussen heerst er een samenhorigheid die ontroert. De verstrengelde armen
van Madeleine en Julia...
Iedereen wacht geduldig tot de fotograaf zijn werk heeft gedaan.
De zachte uitdrukking van Julia, de onderzoekende blik van Madeleine ('tante Pie').
En dan zijn er natuurlijk ook nog de smetteloze witte kousen en schoentjes en de
nieuwe, alles verhullende en ruim ingenomen jurken van de uiterste zussen. En het
linkse kleedje is nóg vele malen te groot.
Ik heb de zussen enkel bewust gekend als dames op gevorderde leeftijd.
Bevreemdend.
En toen Julia, die nooit huwde, oud werd, nam Madeleine haar in huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten