walk

   

altijd té

De beschikbare tijd zat er op. Het nagesprek was al eerder afgelopen en nu werd de vragenronde met het publiek kordaat afgerond.

Toch bevond er zich nog heel wat verwarring in het hoofd van Herman.

Hij kon het verhaal over 'Trop', waarmee de avond was begonnen, niet goed plaatsen. Het had een zekere weerbarstigheid.

Ook het gesprek met de architect-schrijver, die nochthans had vermeden om jargon te hanteren, was bij momenten weinig toegankelijk geweest. 

Bovendien kon hij zich niet van de indruk ontdoen dat ook de interviewer de ander niet altijd goed snapte waardoor er nog meer mist bij de toehoorders, hoofdzakelijk studenten die daar studiepunten kwamen verzamelen, werd veroorzaakt.

De vragen die kort daarna uit het publiek kwamen, leken die veronderstelling te bevestigen.

Toen er tijdens het nagesprek naar een specifiek gebouw, een ontwerp van de architect, werd gerefereerd, drong het ineens tot Herman door dat deze man toch geen volslagen onbekende voor hem kon zijn zoals hij eerder had verondersteld.

Hij kénde dat gebouw, waarschijnlijk door een lezing elders, alleen kon hij er zich verder bitter weinig meer over herinneren. Behalve dan dat éne, stoutmoedige detail in het ontwerp dat nu onverwacht een belletje bij hem deed rinkelen. Dit specifieke detail, de architect hechtte hier erg veel belang aan, voorzag het pand van een eigenschap die de bouwheer vooraf niet had kunnen inschatten en stond eigenlijk haaks op de officiële functie en uitstraling van het gebouw.

De herkenning van en de herinnering aan dit detail hadden een verder desoriënterend effect op Herman.

Tijdens het nagesprek en de vragenronde werden er minstens twee zaken duidelijk.

De architect leefde in een gespannen relatie met het onderwijs - en misschien autoriteit in het algemeen, aanvankelijk als kind en, ook nu, als volwassene. En daarnaast dat de afstand tussen hijzelf, denkend en op een podium, en de passieve toehoorders in de zaal, hem absoluut niet gelukkig stemde. Tussen deze beide vaststellingen leek er een logisch verband te bestaan.

Na een paar dankbetuigingen volgde er een beleefd maar kort applaus.

De beide heren verlieten langzaam het podium en op dat ogenblik gebeurde er iets in Herman's hoofd en lichaam. Een plots inzicht dat hij zeer dringend moest verifiëren. Nu.

Alsof het zó bedoeld was, kwam hij bij de uitgang van de zaal net achter de architect aan.

Zacht tikte hij met z'n vingertoppen tegen de schouder voor hem. De architect draaide zich om, schijnbaar niet verrast.

'Mag ik u even iets vragen?'

(22112016 - voorlopige versie - wordt vervolgd)

A strange walk on the 11th. An army at the border, hunters in the woods. The news on the election. And she on an island.

   

   

  

   

Snowflake, Wilson A. Bentley, ca. 1900. (my adaptation)