P.S.

Onlangs zag ik de documentaire 'Patti Smith - Dream of Life' van Steven Sebring op DVD.

Bij het bekijken van de film kwamen er toch weer enkele herinneringen bij me bovendrijven.

'Wave' moet, samen met de 'dubbele blauwe' van de Beatles, één van de eerste LP's zijn die ik ooit heb gekocht.

Pas in 2005 zag ik P.S. voor het eerst live tijdens de Lokerse Feesten.
Geen perfect maar wel een zeer straf concert, in de gietende regen notabene, van een ouder wordende maar nog steeds zeer gedreven 'angry woman'. Memorabel vond ik het.





© Robert Mapplethorpe

De film raakt me. Een mooi portret maar zonder franjes.
Geen pose.
Liefde, verdriet, verontwaardiging, ...
En een confrontatie met de dingen die veranderen en voorbijgaan. Verlies.
Geen doorsnee rock-documentaire en al zeker geen MTV (bestaat dat nog?).
Een film die ik nóg zal bekijken en beluisteren - al word ik er toch wat melancholisch van.

Patti Smith. Het is een onduidelijke liefde op afstand maar wel één die wel al heel lang stand houdt. En een met veel respect.
En zowel de muziek als de (hoes-)foto's (Horses, Easter, Wave, ...) hebben me altijd nauw aan het hart gelegen.

Ik realiseer me ineens dat ik als jong kereltje waarschijnlijk ooit een ficus in huis heb gehaald omdat er op de hoesfoto van Wave ook zo'n plant stond. Dát was haalbaar. Het stoute indianenmeisje zélf woonde niet in m'n buurt en het boompje bracht haar toch wat dichterbij. De ficus heeft de jaren niet overleeft (geen spijt!), de LP daarentegen doorstond tot hiertoe mijn hectische levenswijze met (licht gepatineerde) glans.

Ps; ik vond nog het volgende filmpje van de voorstelling van 'Dream of Life' op het Filmfestival van Philadelphia http://www.youtube.com/watch?v=O4Y1q3kl1Y4