waar?

De moed lijkt in en door m'n schoenen gezakt.
Waar is ze naartoe?



de tuin en de geschiedenis

Vandaag, na eerder de planten en de bovenste laag grint te hebben verwijderd, heb ik het voorlaatste stuk grint in de tuin afgegraven. Eigenlijk is afgeschraapt en -gehakt een betere omschrijving. Wat er daarna overbleef deed me een beetje aan een maanlandschap denken (onderste en middelste foto). En in dit wat druilerige weer kwam me nog maar eens de geschiedenis van deze regio voor de geest. En de bijbehorende beelden. En ineens zag ik, in de plaats van maankraters, een miniatuurvoorstelling van het door oorlog geteisterde landschap. Door even aan het contrast en de scherpte van de middelste foto te sleutelen ontstond het bovenste beeld - alsof het verleden gewoon doorleeft en zó weer kan worden opgeroepen...
Hier in de onmiddellijke omgeving bevinden zich overigens opmerkelijk veel veedrinkpoelen. Die in wezen niets anders zouden zijn dan ... volgelopen bomkraters.

het huis - de tuin en het jongentje

De Jongensdroom over De Schat.

Tijdens mijn kinderjaren stelde ik natuurlijk zelf schatten samen.
Eén specifieke schat betrof een klein kistje met munten en dergelijke, waarschijnlijk vergezeld van een briefje om duidelijk te stellen dat dit ‘mijn’ kostbaarheden waren.
Ik begroef het stiekem en ver (zo’n 8 kilometer) van huis in een dennenbos, dichtbij een wandelpad. Braamstruiken vormden een obstakel voor andere schattenjagers – mochten die opduiken.
Maanden later ging ik met een klein hartje de schat opnieuw opgraven. Ik vond ze terug - intact. Een mix van gevoelens.
Dat was Een Les. En bij nader toezien meer dan één.

Het vinden van Iets. Iets onverwacht, ongewoon, bijzonder, … Een spoor, een overblijfsel uit een verleden – kortom: het ontdekken van een verhaal.
Tot mijn (enigszins gefingeerde) schaamte moet ik dus bekennen dat die droom, dat naïve verlangen, ergens in mij, nog leeft.

Het, schijnbaar nette, burerlijke tuintje was wat het was: een decor, een scène.
Een decor hoort bij een toneelstuk en ontneemt ons het zicht op de werkelijke omgeving.
Een toneelstuk, a play.
Niet alleen werd in deze situatie de agrarische omgeving, een bouwvallig schuurtje en de aanwezigheid van buren gecamoufleerd. Achter de cypressen, op – en nog meer nét onder – de grond: halfvergane plastic, puin, stookresten, blisters van medicijnen, scherven, aluminiumfolie, … De gewone menselijke troep, dus. Terwijl het gratis containerpark op fietsafstand ligt. Wat bezielde de auteurs van dit stuk?
Deze tuin, die bovendien nog eens intensief onderhouden dient te worden, was al van bij de aanvang een doorn in m’n oog. A dull and boring play.
Ondertussen zijn de cypressen omgezaagd en nagenoeg alle heesters naar het containerpark afgevoerd. De helft van de oppervlakte met het grint is afgegraven – het zat tot 30 centimeter diep want de onderliggende plastic was rot en slecht geplaatst.
En hier en daar komen er nu sporen van een ander en verder verleden tevoorschijn.

De knoop en het muntje van 25 centiem zijn natuurlijk niet zó oud. De halve kogel, ik vermoed dat het kruit er nog inzit, dateert waarschijnlijk uit de eerste wereldoorlog. De andere munt zou 19-de eeuws kunnen zijn.
Het mini-parfumflesje vermeldt op de onderzijde 'Renoir Paris'.



boem pats petet

Het ene majorettekorps is het andere niet.

'Majoretteketet' in een gevleugelde stad - met hun huisfanfare

Les Fanfoireux. Goede muziek trouwens.