inkijk

Zelfs nu, op zo'n zomerse, lichte dag, blijft het wat somber en kil in het huis, waar de halfgelezen weekendkranten op de tafel blijven liggen.
Anders gezegd; op een moment zoals dit valt het pas goed op hoe weinig daglicht dit huis toelaat.
Dus heb ik op deze eerste dag van mijn vakantie buiten een kleine plek ingericht waar ik volop kan genieten van deze lange dagen en het zonlicht. (En waar ik intuïtief een tegengif vind voor een aantal gebeurtenissen van de laatste tijd.)
Ik hoop er te kunnen lezen, ideeën (verder) uit te werken en te schrijven - onder meer voor deze blog. En natuurlijk wil ik hier ook goede vrienden ontvangen!
Bovendien wordt het hoogstwaarschijnlijk de laatste zomer hier, op deze plek, in en rond dit huis.
In de mate van het mogelijke zal ik hier ook het komende jaar voorbereiden. *

En ja; de zonnebloemen, courgettes en pompoenen (links onderaan) moeten zéér dringend uitgeplant worden, de plastic stoelen wil ik vervangen door houten exemplaren, de geïmproviseerde tafel staat nog te hoog, ... maar; so what?

Zonet vond ik nog een wondermooie, "uitgeklede" versie van 'Black hearted love'.

Het 'schouderklopje' dat John Parish aan PJ Harvey geeft, heeft iets schuchter en teder, ook al kennen de twee elkaar vrij goed.

http://www.youtube.com/watch?v=viCwe9y7dzU

quote

All those who believe in psychokinesis raise my hand.

Steven Wright

schoendoos

Het blijft erg spannend en verrassend: het maken van een foto met een camera obscura - in ons geval; een oude schoendoos.

Het voorbereiden van de doos en het monteren van het lichtgevoelige materiaal (bv. fotopapier), de opname en dan de ontwikkeling van het negatief in de doka: allemaal stappen die tijd vergen en die van het fotograferen een intense activiteit maken.

Tot mijn opluchting hadden de jongeren het geduld - en soms véél geduld. Zo werd er bijvoorbeeld spontaan geposeerd voor opnames door vrienden. Poses die, omwille van de lange belichtingstijden, twee minuten en langer volgehouden werden.

Met bijna niets worden er foto's gemaakt. Geen elektronica, geen megapixels, zelfs geen lens. In plaats daarvan: een gewone, stevige schoendoos, fotopapier, een vreemde, roodverlichte donkere kamer en schalen met onsmakelijk ruikende vloeistoffen.
Uiteraard zit er geen zoeker of lcd-schermpje op de doos, kan er ook niet worden scherpgesteld en is er van instellingen of presets geen sprake.
Wél: uitproberen, afwachten en testen, op 'het gevoel' werken en een 'beetje gokken'.
Het plezier om in de doka een beeld op het papier te zien verschijnen - als het goed gaat. Resultaten die fascinerend zijn en soms zelfs verbluffend, ook al werden ze 'blindelings' gemaakt...